کتاب جاده، رمانی نوشته کورمک مک کارتی است که در سال 2006 چاپ شده و با ترجمه صنوبر رضاخانی منتشر شده است. این کتاب، یک داستان آخرالزمانی را روایت می‌کند و شرح سفر پدر و پسر (که در کتاب هیچ نامی ندارند) در دنیایی تباه است. کتاب جاده رمانی است درباره زندگی بازماندهها پس از فاجعه انفجار اتمی و نابودی آمریکا. در این فاجعه اغلب ساکنان آمریکا جان باختند و افرادی که زنده ماندند، برای تداوم زندگی و نسل به مبارزه برخاستند. کتاب جاده به عبارتی داستانی از ناامیدی میباشد و نویسهای روزانه از عشق و انسانیت در مقابل نفرت و پلیدی. مک کارتی در مورد کتاب جادهاش می‌گوید که ایده داستان چند سال پیش در اتاق هتلی در تگزاس به ذهنش رسیده است، در نیمه‌ی شب و وقتی پسرش خواب بود، او از پنجره به شهر خیره میشود و با خود میاندیشد؛ شهر در پنجاه یا صد سال دیگر به چه شکلی خواهد بود؟ به پسرش میاندیشد و چیزهایی یادداشت می‌کند. بعدها در سفر به ایرلند متوجه میشود که این‌ها فقط یادداشت نیستند، بلکه می‌توانند یک کتاب باشند.
درباره کتاب جاده
در این رمان مردی با پسرش در جاده‌های آمریکا که به کشوری سوخته و ویران تبدیل شده است قدم میزند. هیچ چیز در منظره متروک به جز خاکستر شناور در باد حرکت نمیکند. هوا آنقدر سرد بود که سنگها را شکافته و برف خاکستری از آسمان تاریک شروع به باریدن کرد. مقصد این پدر و پسر ساحل میباشد: اگرچه نمیدانند آنجا چه چیزی در انتظارشان است. این دو نفر چیزی جز یک هفت تیر برای دفاع در برابر گروههای یاغی در کمین در جادهها و یک گاری غذای خوراکی ندارند. کتاب جاده، داستانی تکان دهنده از یک سفر میباشد که نویسنده با جسارت آینده‌ای را متصور میشود که در آن هیچ امیدی باقی نمی‌ماند، اما در آن پدر و پسر، در کل دنیای یکدیگر با عشق حمایت می‌شوند. این کتاب به عبارتی مراقبهای تزلزل ناپذیر در مورد بدترین و بهترین چیزی است که ما قادر به انجام آن هستیم: ویرانگری نهایی، سرسختی ناامیدانه، و لطافتی که دو انسان را در مقابل ویران شدن زنده نگه میدارد.
کورمک مک کارتی رمان جدید خود، جاده، را در آسمان‌های خاکستری پسا آخرالزمانی قرار می‌دهد که خاکستر می‌بارد، جهانی که در آن تمام مواد حیات‌وحش منقرض شده‌اند، گرسنگی نه تنها رایج است، بلکه تقریباً همه‌جانبه است، و گروههای آدم‌خوار غارتگر با تکههای گوشت انسان که بین دندان هایشان گیر کرده بر زمین پرسه می زنند. اگر این به نظر ظالمانه و ناراحت کننده به نظر میرسد، چنین هم هست. مک کارتی ممکن است با دیدی تازه چشمانداز قطعی جهان پس از جنگ هستهای را به تصویر بکشد، در عصری که قدرتهای جهانی بی وقفه گویا شمشیربازی میکنند.
درست در گوشه و کنار، مردی ناشناس و پسر نحیفش، پسری که احتمالاً در حدود ده سالگی است، در سراسر این منظره وحشتناک (و این تنها کلمه برای بیان آن است) زندگی میکنند. این عشقی است که پدر نسبت به پسرش احساس می‌کند، عشقی سرشار از شدت غم و اندوه او، که می‌تواند خوانندگان آثار قبلی مک کارتی را شگفت‌زده کند. در اینجا عشق یک پدر ناامید به پسر بیمارش فراتر از همه چیز است. مک کارتی به طور کلی در مورد نبرد بین نور و تاریکی نوشته است و بیان دارد که تاریکی معمولاً 99.9 درصد از جهان را شامل میشود، در حالی که هر روشنایی، محور ضعیفی بیش نست. در کتاب جاده، به معنای واقعی کلمه، تمام دنیا در حال مرگ است، بنابراین تأیید نهایی امید در صفحات پایانی رمان تکان‌دهنده‌تر و شاید ماندگارتر میشود، زیرا این پسر است که همه چیز را بر عهده می‌گیرد. خشم پدرش (و مک کارتی) از حماقت ناامیدکننده انسان است و این باعث میشود مهمترین مسئله در زندگی فرد نمایان شود و آن ایمان میباشد.
جستارهایی از کتاب
پدر و پسرش به تنهایی در آمریکای سوخته قدم میزنند. هیچ چیز در منظره ویران شده حرکت نمیکند مگر خاکستر روی باد. آنقدر سرد است که سنگها را بشکند و وقتی برف می بارد خاکستری است. آسمان تاریک است. مقصد آنها ساحل است، اگرچه نمیدانند در آنجا چه چیزی در انتظارشان میباشد. آنها چیزی ندارند؛ فقط یک تپانچه برای دفاع از خود در برابر گروههای بی‌قانونی که در جادهها تعقیب میکنند، محافظت از لباس‌هایی که پوشیده‌اند، یک گاری غذای پاک‌شده و یکدیگر.
نقد و بررسی‌ها
پاک‌کردن فیلترهاهنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.