از دیرباز، زنان جایگاه خوبی در ادبیات و شعر پارسی داشته‌اند. اما این بار قصد داریم به معرفی زنان رمان نویس معاصر ایرانی بپردازیم و از معروف‌ترین کتاب‌هایشان بگوییم. نویسندگانی که دیگر در قید حیات نیستند مانند سیمین دانشور و غزاله علیزاده تا نویسندگان جوان و خوش ذوقی مانند نسیم مرعشی و عطیه عطار زاده.
زنان رمان نویس معاصر ایرانی و کتاب‌های شاخصشان
سیمین دانشور: سیمین دانشور متولد سال 1300 هجری خورشیدی در شهر شیراز است. او که همسر جلال آل احمد نیز بود، علاوه بر کار نویسندگی، به مترجمی نیز می‌پرداخت. سیمین دانشور اولین زن ایرانی بود که به طور جدی در عرصه رمان‌نویسی به زبان فارسی ورود پیدا کرد. مهم‌ترین اثر او «سووشون» نام دارد که این رمان تا کنون به هفده زبان ترجمه شده است.
گلی ترقی: گلی ترقی متولد سال 1318 هجری خورشیدی است و هم‌اکنون در فرانسه زیست می‌کند. او مدتی در آمریکا ساکن شد ولی به دلیل عدم علاقه به سکونت در آن‌جا به ایران بازگشت. اولین مجموعه داستانی او «من هم چه‌گوارا هستم» نام دارد. او به واسطه تعدادی از داستان‌های کوتاه خود که جایزه جهانی ادبیات مانند «بیتا» را کسب کردند، معروف شد. یکی از رمان‌های معروف او خواب زمستانی نام دارد که داستان زندگی پیرمردی را روایت می‌کند که به تنهایی زندگی خود را می‌گذراند و هر روز با مرور خاطراتی از دوستانش، انتظار آن‌ها را می‌کشد.
غزاله علیزاده: غزاله علیزاده متولد سال 1327 در مشهد است. او در سال 1375 دار فانی را وداع گفت. او داستان‌های کوتاه و بلندی را در زمان حیات خود نوشت با این حال، رمان دو جلدی خانه ادرسی‌ها، معروف‌ترین نوشته او است. داستان این کتاب بر این قرار است که در شهر عشق آباد، گروهی قثد دارند تا حق ستم‌دیدگان را از ثروتمندان بگیرند و آن‌ها را از خانه‌هاشان بیرون کنند. تمام ماجرا در خانه‌ای روایت می‌شود که ادریسی‌ها اولین ساکنان آن خانه بودند.
زویا پیرزاد: زویا پیرزاد نویسنده ارمنی و متولد سال 1331 در آبادان است. رنگ و بوی تعدادی از قصه‌های پیرزاد در حال و هوای آبادان دهه 40 رخ می‌دهد و تعدای از شخصیت‌های اصلی داستان‌های او همانند خودش ایرانی و ارمنی تبار هستند. او با رمان «چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم» توانست جوایز بین‌المللی متعددی را از آن خود سازد. او هم اکنون ساکن کشور آلمان است و بسیاری از آثارش به زبان فرانسوی نیز ترجمه شده‌اند.
فریبا وفی: متولد سال 1341 در شهر تبریز است. فعالیت جدی او در سال 1367 آغاز شد و پیش از این نیز تعدادی داستان کوتاه در مجلاتی به چاپ رسانده بود. او در سال 1381 علاوه بر انتشار تعدادی داستان کوتاه، اولین رمان خود، پرنده‌ی من، را نیز منتشر کرد. فریبا وفی به متبحر بودن در نوشتن روایت‌هایی زنانه معروف است به گونه‌ای که با ترجمه آثار او به زبان‌های مختلف نیز، از لطافت آن کاسته نشد.
نسیم مرعشی: همان‌طور که در مقدمه معرفی زنان رمان نویس معاصر ایرانی گفتیم، نسیم مرعشی، از زنان جوان پر کار در حوزه نویسندگی معاصر محسوب می‌شود. او متولد سال 1362 در تهران است. او با نوشتن کتاب «پاییز فصل آخر سال است» توانست جوایز ادبی مختلفی را کسب کند. تصویرسازی و هویت مکان‌ها در داستان‌های مرعشی از ویژگی بارز آثار او محسوب می‌شوند.
عطیه عطار زاده: عطیه عطار زاده متولد سال 1363 در تهران است. او شاعر، نقاش، مستندساز و نویسنده ایرانی است که با انتشار کتاب «راهنمای مردن با گیاهان دارویی» به شهرت رسید. داستان کتاب به شدت بدیع و نو بود و به همین دلیل از استقبال خوبی بهره‌مند شد. کتاب داستان زندگی دختری نابینا را روایت می‌کند که به همراه مادرش گیاهان دارویی را خشک کرده و می‌فروشد.
سارا سالار: سارا سالار متولد 1345 در زاهدان است. داستان‌های او عموما حال و هوایی روانشناختی با دید وسیع و جامعی از احوالات زنانه دارد. او بحران‌های مختلفی را که زنان می‌توانند تجربه کنند را در داستان‌هایش بیان می‌کند. کتاب «احتمالا گم شده‌ام» درباره زنی است که در طول یک روز مرز بین خیال و واقعیت را با افکارش جابه‌جا می‌کند.
سخن پایانی
در این مقاله از سایت به معرفی زنان رمان نویس معاصر ایرانی پرداختیم. پس از معرفی کلی هرکدام یک از این شخصیت‌ها، حداقل یکی از آثار ماندگارشان را نیز بررسی کردیم.
